مادر

به طور معمول وقتی می‌گوییم مادر منظورمان کسی است که از راه ولادت به او منسوب هستیم و او حق بزرگی به گردن ما دارد. همین قدر کافی است که بدانیم دین در اجلال و اکرام این مادر، سنگ تمام گذاشته است و ما را موظف به بزرگداشت او.  آیات و روایات آن را می‌توانید در کافی، ج2، ص157، باب البر بالوالدین ببینید.

اما این رابطۀ مادر و فرزندی فراتر از نسبت ولادت است. مادرْ خواندن کسی که در حق انسان مادری می‌کند و نسبت به او مهر مادری دارد رواست. 

یک. رسول خدا(ص) در حکم پدر این امت است؛ زیرا فرمود: « أنا و علی أبوا هذه الأمة»(کمال الدین، 1/261). نیز از امام صادق(ع) نقل است که کنیۀ آن حضرت «ام ابیها» بود(الاستیعاب، 4/1899)؛ بنابراین رواست که امت راستین پیامبر خدا(ص) آن بانو را مادر بدانند و بخوانند.

دو. امام صادق(ع) فرمود: وقتی یکی از اطفال مؤمنان از دنیا می‌رود [چه سید، چه غیر سید] منادی در ملکوت آسمانها و زمین ندا می‌دهد: آگاه باشید که فلانی فرزند فلانی از دنیا رفت. اگر یکی از والدین یا بستگانش پیش از او از دنیا رفته باشد این کودک را به او می‌دهند تا رسیدگی کند؛ «و الا دُفِعَ الی فاطمة علیها السلام؛ و الا او را به فاطمه علیها السلام می‌دهند» تا برای او مادری کند. (ر.ک به من لایحضره الفقیه، 3/490).

کانال تلگرام :