در قرآن کریم دو آیه وجود دارد که به صراحت بخشی از اموالِ اهل ایمان را که گاه با لفظ «متقین» (ذاریات/15) و گاه «مصلین» (معارج/22) از آنها یادمی‌کند از آنِ نیازمندان می‌داند؛ آن هم با تعبیر «حق» تا کسی نتواند آن را بر مستحب و خیرات شب جمعه حمل کند.
«فی اموالهم حقٌ للسائل و المحروم»
این دو آیه را که «مکی»اند نمی‌توان به «خمس» و «زکات»ی که در مدینه نازل شدند حمل کرد و گفت منظور، پرداخت خمس و زکات واجب است.
بنابراین آیات یادشده از پرداختی واجب غیر از آن خمس و زکات سخن می‌گویند.
این نشان می‌دهد اسلام از بدو ظهور، مبارزۀ با «فقر» را در دستور کار خود قرارداد و شعار «جامعۀ بدون فقر» را با صدای بلند فریاد کرد، شعاری که از همان آغاز، رهبران بر حق، آن را جامۀ عمل پوشاندند. سیرۀ حکومتی پیامبر خدا(ص) و امیرالمؤمنین(ع) سند این ادعایند.
امروز به غیر از دولت که با درآمد ملی؛ و دستگاه مرجعیت، با وجوهات شرعی، مسؤول زدون این پدیدۀ شوم از جامعه هستند بر هر مسلمان واجب است (گاه عینی و گاه کفایی) به کشتن فقر قیام کند.
برای «الفقر فخری» هم گرچه توجیهاتی گفته‌اند؛ اما مهمتر اینکه بنده برای آن سند معتبری نیافتم.
کانال تلگرام : 
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.