برخی اهل طاعت و دعا، ماه صفر را نحس (بدیُمن، ناخجسته، بدشگون) می‌دانند. این باور ممکن است برخاسته از نوشته‌های زیر باشد:
1. مرحوم شیخ عباس قمی می‌نویسد: بدان که این ماه [صفر]، معروف به نحوست است و برای رفع نحوست هیچ چیز بهتر از تصدق و ادعیه و استعاذات وارده نیست و اگر کسی خواهد که محفوظ ماند از بلاهای نازله در این ماه، در هر روز ده مرتبه بخواند، چنانکه محدث فیض و غیره فرموده: «یا شدید القوی و یا شدید المحال ...» (مفاتیح الجنان، اعمال ماه صفر).
2. مرحوم میرزا جواد آقا تبریزی می‌نویسد: معروف است که ماه صفر، به خصوص چهارشنبۀ آخر آن، نحس می‌باشد (المراقبات، ماه صفر).
3. پیامبر خدا(ص) فرموده است: «من بشّرنی بخروج صفر بشّرتُه بالجنة» ؛ هر کس مرا به پایان ماه صفر مژده دهد من به او نوید بهشت می‌دهم.
4. خواندن این دعا در ماه صفر برای در امان‌ماندن از شرور این ماه سفارش شده است: «سبحان الله، یا فارج الهَمّ و یا کاشف الغمّ فرّج همّی ...»
می‌گویم:
به نظر می‌رسد این سخنان همگی بر پایۀ شهرتی است که ریشۀ روایی نداشته و برای آن هیچ مدرک معتبری در دست نیست. دعاها و روایت یادشده هم در هیچ منبع روایی یافت نشد.
بر این پایه، اعتقاد به نحس‌بودن ماه صفر، باوری بی‌اساس است که سوگمندانه، پیوسته گفته و به آن دامن‌زده می‌شود.
صفر هم به مانند دیگر ماه‌ها ماه خداست، بی‌هیچ بدشگونی و نحوستی. آن چه نحس است، کارهای بد و ناروایی است که از ما انسانها سر می‌زند و عواقب ناگوارش دامنمان را می‌گیرد و گاه آتشی به همه عالم می‌زند که اثرش سالهای سال برجا می‌ماند.
أیام نَحِسات و یوم نَحس، در قرآن کریم آمده است (فصلت:16، قمر:19) که در نهایت، بهترین معنا برای آنها همان است که گذشت؛ نه اینکه خود آن روز یا آن روزها نحس باشند.
برای آگاهی بیشتر بنگرید به ترجمه تفسیر المیزان، ج19، ص115؛ تفسیر نمونه، ج23، ص41 و مقالۀ «پندارۀ نحوست ماه صفر» نوشتۀ آقای عبدالهادی مسعودی.
اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید لطفا ابتدا وارد شوید، در غیر این صورت می توانید ثبت نام کنید.