خَسِر الدنیا یعنی کسی که عمری از او گذشت و صاحب پول نشد.
خسرالآخرة یعنی کسی که به پیری رسید و همچنان بدخُلق و بی تقواست.
خسر الدنیا و الآخرة هم که معلوم شد؛ یعنی بی پولِ بداخلاق.
اَخْسَر از این، هنری هم ندارد که لااقل سودی به مردم برساند؛ یعنی نه پول دارد، نه اخلاق، نه فایده؛ عاطل و باطل.
بدتر از همه، آدمِ بی پول و بداخلاق و حیف نونی است که در آینه به خودش سلام می کند و از خود متشکر است و در توهّمش شک ندارد که وجودش چقدر برای جامعه مفید است و صد حیف که مردم قدرش را نمی دانند.
و اما در سِلْک ما این آخری می شود کسی که نه پول دارد، نه اخلاق، نه سواد؛ اما هنرمندانه دست به لحیۀ فتوا می کشد و به سبک فیلمهای تاریخی حرف می زند.
خدایا دست ما را بگیر!
کانال تلگرام : 
من