در کشاکش بحثهای اربعین، دست از تقلید شستم و پژوهشی کردم در اعتبار زیارت اربعین و پیاده روی آن. متن کاملش را پس از انتشار اینجا خواهم گذاشت. فعلاً بخش پایانی آن را تقدیم می کنم:


جمع بندی:

گرچه برای خصوصِ زیارت امام حسین ع که از افضل قربات است در خصوص روز اربعین روایت مسندی در دست نیست و باز گرچه برای خصوص پیاده رفتن به زیارت آن حضرت، ثواب خاصی در روایات دیده نمی شود؛ اما تردیدی نیست آنچه امروزْ در جریان است یک حرکت عظیم و شعاری رسا در ظهور ایمان به خدا و عشق به اولیای الهی است. یعنی مصداقی است برای شعائر الله (مائده/2، حج/32). شعائر جمع شعیرة است و شعیره به معناى علامت است؛ بنابراین شعائر الله یعنی هر آنچه که علامت خدا باشد و انسان را به یاد خدا بیندازد. (ر.ک تفسیر نمونه، 14/97)

بی شک این حرکت عظیم، هر انسانِ خداجویی را فارغ از هر آیین و مذهبی که دارد به یاد خدا می اندازد. برای همین است که این شور و عشق، مرزهای خاکی و چارچوبهای عقیدتی را در نوردیده و از هر قوم و ملت و آیینی تلاش می کنند خود را به این اقیانوس متصل کنند. 

بر این اساس وقتی در این موضوع به سخنانِ علمای دین مراجعه می کنیم، آیه و روایتی در «خصوص» اربعین و پیاده روی آن نمی بینیم؛ بلکه آنچه مشاهده می شود توجه به این شور و شعار است. 

«این کسانی که این راه را طی کردند و این حرکت عاشقانه را و مؤمنانه را دارند انجام می دهند، واقعاً دارند حسنه ‌ای را انجام می دهند. این یک شعار بزرگ است، لا تُحِلّوا شَعائِرَ الله، این بلاشک جزو شعائرالله است. جا دارد که امثال بنده که محرومیم از این‌جور حرکتها، عرض بکنیم که «یا لیتنا کنّا معکم فنفوز فوزاً عظیماً.» (مقام معظم رهبری 94/9/9)


کانال تلگرام :