معنای اول در آیه


«کَمَالُ الشی‏ء: بدست آمدن  آنچه که غرض و مقصود از شیء بوده است.» (مفردات راغب)

یعنی اگر غرض از دین خاتم، هدایت وحیانی و معصومانۀ بشر تا قیامت است امروز  (الیوم) با اعلان رسمی ولایت امری علی بن ابی طالب(ع) به عنوان سرسلسلۀ تداوم دهندگان این راه، منِ خدا، دین را به آن غرض رساندم.


«تَمَامُ الشی‏ء: رسیدن به حدی که شیء نیازی به چیز دیگری بیرون از خود نداشته باشد»؛ یعنی ناقص نباشد. (همان)

یعنی خدا نعمت ولایتش (اداره و تدبیر الهی امور دینی) را که تا «الیوم» تنها در ولایت الله و ولایت رسول خدا(ص) محقق شده بود با این نصب به اتمام رسانید.

اگر این نصب در «الیوم» صورت نمی گرفت با رحلت رسول خدا(ص) کسی از جانب خدا وجود نداشت تا ولایت او را محقق سازد و نعمت ولایت ناقص می شد.


معنای دوم در آیه


برخی «کمال» و «تمام» را به یک معنا گرفته اند (العین،تاج العروس)؛ 

این معنا با روایتی از امام باقر(ع) در کافی (1/289) هماهنگ است در آن روایت، امام(ع) «ولایت» را آخرین فریضه ای می شمارد که نازل شد و با نزول آن فرایض کامل شدند ( و کانت الولایة آخر الفرائض ... یقول الله عز و جل لا أنزل علیکم بعد هذه فریضة قد أکملت لکم الفرائض).


بر اساس این معنا 

«اکمال دین» یعنی: آخرین جزء دین که ولایت الهی کسی غیر از پیامبر(ص) است به آن افزوده شد و آن را تکمیل کرد.

«اتمام نعمت» یعنی: اتمام نعمت ولایت؛ یعنی وصل حلقۀ ولایت علوی به ولایت نبوی و ولایت الهی برای تداوم  ولایة الله از این طریق که اگر این حلقۀ آخر در غدیر نصب نمی شد نعمت ولایت الهی با رحلت رسول خدا(ص) از خلق بریده و ناقص می شد.


کانال تلگرام :