مؤمن واقعی

در کنار باورهای لازم برای مؤمن بودن؛ رفتارهایی هم در دایره دین وجود دارند که یک سر و گردن از دیگر رفتارها بالاترند. تعابیری مانند «افضل اعمال» یا «مؤمن حقیقی آن است که ... باشد» در صدد بیان این رفتارها هستند. دلیل برتر بودن شان هم این است که نشانگر «ایمان بالاتر»اند؛ دقیقاً همان چیزی که مؤمنین به دنبال آن هستند.

«مواسات در مال» و «انصاف با مردم» دو مورد از همان رفتارهاست.

پیامبر خاتم(ص) فرمود: هر کس نیازمندی را در مال خود شریک گرداند و با مردم به انصاف رفتار کند، او مؤمن حقیقى است

مَنْ وَاسَى الْفَقِیرَ مِنْ مَالِهِ وَ أَنْصَفَ النَّاسَ مِنْ نَفْسِهِ فَذَلِکَ الْمُؤْمِنُ حَقّاً (کافی 2/147).

«مُواسات مالی» یعنی مشارکت دادن و سهیم ساختن دیگرى در دارایى خویش؛ (المُوَاسَاة: المشارکة و المُساهَمة فی المعاش و الرزق‏؛ لسان العرب، 14/35)

و «انصاف» یعنی حق دادن به دیگران (در جایی که به واقع حقی هست)؛ (الإِنْصاف و تفسیره أی تعطی من نفسک ما یستحق من الحق کما تأخذه؛ العین، 7/133)‏

بنابراین؛

مؤمن واقعی کسی است که: وقتی پولی به دست او می رسد و نیاز جدی به آن احساس نمی کند بجای تزریق با فشار آن به زندگی خود و تراشیدن محملهای کذایی برای خرج کردن آن، حداقل بخشی از آن را به کسانی برساند که در ضروریات زندگی درمانده اند.

و نیز مؤمن واقعی کسی است که: در معاشرت با مردم تلاش می کند تا حقی از آنها ضایع نکند و هر کجا دیگری به حق است بجای آنکه خود را حق محض و دیگری را سراسر باطل توهم کند در برابر حق او سر تسلیم فرود آورد.

بدا به حال جامعۀ دینداری که در آن «مواسات» مستحب دست چندم حساب شود و «انصاف» معنایی نداشته باشد.

کانال تلگرام :