آیین باستانی نوروز را نمی توان یکی از آیین های تعریف شده در اسلام دانست. ردیف کردن روایاتی که در آن اشاره به نوروز شده هم نمی تواند خاستگاهی اسلامی برای نوروز دست و پا کند.
این مقدمه سبب شده آنان که سابقه دیرین در افراط دارند با حمله به نوروز و پاس دارندگان آن، نوروزیان را به دید خارج شدگان از دین بنگرند.
غافل از اینکه «نبود امری در دین، دلیل بر ضد دینی بودن آن نیست».
 نوروز آیینی باستانی است که چهره دینی آن مطلوب است و مورد تایید دین و چهره غیر دینی آن نامطلوب است و نا مشروع.
دید و بازدید دوستان و آشنایان، صله ارحام، دادن هدیه، اطعام دیگران، نظافت خانه و کاشانه، بر طرف کردن نیازمندی واجب النفقه و شاد کردن آنها اموری است که هر کدام عمل به متن دین است.
اما اسراف و تبذیر، عدم رعایت حدود شرعی در روابط محرم و نامحرم و خلاف شرعی های دیگر که بین برخی به بهانه نوروز صورت می گیرد همه از نظر دین نامطلوب است و نامشروع.
بنابراین نوروز و آنچه در آن مرسوم است؛ گرچه نام دینی ندارد؛ اما بالکل ضدیتی با دین هم ندارد؛ بلکه بسیاری از بخشهای آن منطبق بر آداب دینی است که اگر با همین نیت انجام شود ثواب اخروی هم خواهد داشت و آن بخش های نا مشروع آن که البته بین عموم مردم شایع نیست ضدیت آن با دین روشن است و باید ترک شود.