بالاخره کسی پیدا شد و جرأت کرد که بگوید:

«با وجود امکانات بیشتر نسبت به گذشته و وجود فضایی مناسب و هم سو برای تولید اندیشه و ارائه نظرات علمی، پیشرفت های قابل ملاحظه ای خصوصاً در عرصه علوم انسانی حاصل نشده [است.]» (آیت الله اعرافی)

اگر حوزه و حوزویان وظایف خود را رتبه بندی کرده و به میزان اهمیت، برای آنها وقت و دغدغه خرج می کردند امروز شاهد این دست گزارش های ناگوار نبودیم.

کسب علم و تفقه (تعمق) در منابع دینی (آیات و روایات) و نشر روزآمد آن با توجه به نیازهای گوناگون جامعۀ داخل و خارج کشور در سطوح مختلف، اولین و مهمترین وظیفۀ حوزه علمیه است که باید بخش اعظم دغدغه های فکری او را به خود مشغول کند. و اما امور فراوان دیگر یا به دلیل خارج بودن از تخصص حوزه، وظیفه حوزه نیست یا در اولویت های بعدی قرار دارند.

بی توجهی به این اصل مهم نتیجه اش به هدر رفتن نیروی فکر و جوانی طلابی است که با انگیزه و استعدادهای خوب راهی حوزه می شوند؛ اما با قرارگرفتن در مسیرهای فرعی، محصول مشت پرکنی را تحویل حوزه و جامعه نمی دهند.

امروز (94/11/28) سخنانی از استادم دانشمند محترم حجت الاسلام طباطبایی را دیدم که چاره ای برای این درد است:

رئیس پژوهشکده علوم حدیث گفت: رهبر انقلاب فرمود، تمام امکاناتی که در اختیار شیخ مفید بوده است، در اختیار طلاب امروز قرار گرفته است و باید رشد پژوهشگران به همان اندازه باشد.
وی افزود: تنها مشکلی که رهبر انقلاب به عنوان مشکل خروجی جدید مطرح کردند، مساله تفکر خلاق بود؛ شیخ مفید دارای تفکر خلاقی بود که توانست فرهنگ شیعی را یک مرحله ترقی ببخشد.
حجت الاسلام و المسلمین طباطبایی اظهار کرد: در این پژوهشکده ها باید بیش از محفوظات به تفکرات خلاق ارزش و اهمیت داده شود؛ اگر این تفکرات خلاق در حوزه افزایش یابند فعالیت ها نیز دارای ابعاد جدیدتری خواهد شد.

امروز(95/02/18) سخنی از آیت الله سبحانی خواندم که ریشه ای ترین درمان این درد است:

کارها را متمرکز در تحصیل کرده و فعالیت های اضافی خود را رها کنید؛ مگر اینکه ضرورت داشته باشد. (منبع)