پرسشی برای اندیشیدن

آیا می توان هر کاری را که ثابت شود یکی از حضرات معصومین علیهم السلام انجام داده یا می داده است واجب یا مستحب دانست؟

اگر پاسخ مثبت باشد؛ سوار شتر شدن، واجب یا مستحب خواهد شد.

و اگر پاسخ منفی است پیدا کنید جای فعل معصوم در ادله شرعیه را.

یعنی تا کجا فعل معصوم دلالت بر وجوب یا استحباب می کند؟

پاسخ به این سوال، معیار بسیار خوبی برای تشخیص تحجر از تقدس خواهد بود.

این روزها کسانی را می بینم و اخباری از آنها می شنوم که برای عمل به دین، روایتی به دست گرفته اند و پیاده سازی عین آن را عین دین داری و تقدس دانسته و ذره ای انحراف از آن را لاابالی گری می دانند. ایشان که تلاش می کنند زمانه را نبینند چون دیدن آن را خطا بلکه موجب دور شدن از خدا می دانند فقط یک سخن بر لب دارند: «روایت می گوید که حضرت چنین کرد یا می کرده است.»

با این مبنا باید بساط دستاس و عبا و عمامه و نعلین و روبند و اسب و شتر فراهم کرد و بر تمدن و دستاوردهای امروز یکسره مهر حرمت یا کراهت زد.

یا آنکه به سراغ منابع دین رفت و مجتهدانه تصریح به وجوب و استحباب را استخراج کرد و بر دیده نهاد. مابقی را هم کنار دستاس و شتر رها کرده در فضای امروز زندگی کرد.