در مطالعه احادیث به این روایت برخوردم. امام صادق علیه السلام فرمود:
شِراءُ الحِنطَةِ یَنفِی الفَقرَ، وشِراءُ الدَّقیقِ یُنشِئُ الفَقرَ، وشِراءُ الخُبزِ مَحقٌ. کافی ج5ص166ح1
خرید گندم، فقر را دور مى کند؛ خرید آرد فقر مى آورد؛ و خرید نان، [مایه] نابودى است.
یعنی برای رونق اقتصادی در جایی که می توانید، تولید کننده باشید ساخت دیگران را مصرف نکنید؛ از دسترنج خود بخورید و از آماده خوری پروا کنید.
پیام جهانی و همیشگی این روایت ارزش دادن به کار و تولید در توسعه ی اقتصادى است. بدینگونه که هر چه جامعه از کار و تولید فاصله بگیرد، به فقر و تهىدستى نزدیکتر مى شود.
یاد روستایی افتادم که کودکی به آنجا می روم. در مقایسه ای خیلی سطحی بین آن روزها و امروز به خوبی می توان تحقق این سخن امام (ع) را دید.
روستایی که مردمانش در گذشته نیازی به بیرون دِه نداشتند و امروز مصرف گراتر از ما شهری ها شده اند و حالا از آنجا به اینجا زنگ می زنند برای قرض.
داستان استقارض از بانک جهانی و دم این و آن دیدن بین المللی و 5+1 و مانند آن برای رونق اقتصادی نیز همین است.
در حالی که پیام جامع اقتصادی قرآن و اهل بیت (ع) چیز دیگری است: تولید حداکثری و مصرف به میزان نیاز و کفاف.
این آن کلید قفل اقتصادی ماست به شرط آنکه از صدر تا ذیل به آن پایبند باشیم.
خخخ