مرحوم آیت‌الله سیدمحمدحسین فضل‌الله (د. 1389 ش) صاحب تفسیر مِن وَحیِ القرآن، به گزارش‌های ستم بر حضرت فاطمه(س) با دیدۀ تردید می‌نگریست. زیرا نمی‌توانست باور کند که به فاصلۀ اندک پس از رسول خدا (ص) برخی صحابۀ او با دخترِ واجب التعظیم او، چنین زشت و پلید و دَدمنشانه برخورد کنند. درست به همین دلیل است که حتی پیروان مکتب سقیفه نیز حاضر به پذیرش چنین رفتاری از سوی بزرگان خود نیستند و با همۀ توان آن را از نمادهای خود می‌رانند. این یعنی عامه و امامیه یک صدا می‌گویند: کسی حق نداشته است بر حضرت فاطمه(س) ستم کند و اگر کسی این کار را کرده باشد بی‌تردید، از راه رسول خدا (ص) بیرون است.
پاسخ به این انکارها و آن تردیدهای آیت‌الله فضل‌الله را هم‌وطن او، مرحوم آیت‌الله سیدجعفر مرتضی (د. 1398 ش)، در کتاب مأساة الزهرا(س)، ترجمه‌شده به نام رنج‌های زهرا(س) داده است. او با تکیه بر اسناد و مدارک روایی و تاریخی، ثابت می‌کند که سوگمندانه حکومتیان، ستم‌های یادشده را بر دختر پیامبر(ص)، حضرت فاطمه(س) روا داشتند و آن کارهای ناشایست از آنها سرزد. لکۀ ننگی که آب دریاها و هزاران کتاب در توجیه و انکار، نمی‌تواند آن را پاک کند.
نارضایتی قطعی آن بانو از حکومتیان که جای انکار ندارد، دلیلی محکم، ساده و همیشگی است بر این که حکومتیان، هیچ ابایی از ستم به دختر پیامبر(ص)، حضرت فاطمه(س) نداشتند:
فَغَضِبَتْ فَاطِمَةُ بِنْتُ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ سَلَّمَ، فَهَجَرَتْ أَبَا بَکْرٍ، فَلَمْ تَزَلْ مُهَاجِرَتَهُ حَتَّى تُوُفِّیَتْ (صحیح بخاری ج5 ص198)
فاطمه دختر رسول خدا (ص) به خشم آمد و از ابوبکر رو برتافت و این حال، تا آخر عمرش ادامه یافت.
