منبر حسینی و توجیه ستم؟!

آقایی(سید محمدحسین میرلوحی)، در شب تاسوعا، بر منبر حسینی نشست و سخنانی گفت که شنیدن آن، انسان را به یاد کسانی مانند معاویه و ابوهریره و زَربگیران اموی می‌اندازد که با ظاهری به ظاهر دینی، ستم خود یا ظالمان را توجیه می‌کردند.
گرچه گوینده در اندازه‌ای نیست که فکر و سخن او را به نقد بنشنیم؛ ولی چون موضوعش؛ گفتگوی روز است؛ چند خطی را تقدیم می‌کنم.

همۀ حرف او این است: 

حکومت اسلامی ایران، توان این را ندارد که به همۀ علاقه‌مندان، آموزشی با کیفیت خوب، ارائه دهد. در این وضعیت؛ اگر عده‌ای ثروتمند آمدند پول هنگفتی را به یک آموزشگاه غیردولتی؛ مانند مجتمع آموزشی امام صادق(ع) که خود ایشان از مدیران آنجاست؛ دادند تا فرزندانشان از آموزشی با کیفیت بسیار بالایی برخوردار شود؛ این هیچ عیبی نداشته و منافاتی با عدالت اسلامی هم ندارد؛ بلکه مخالفت با این کار، تضعیف و تحقیر سرمایه‌های نظام است.

 

یادآور می‌شوم که سخن در عدالت آموزشی این است:
حکومت اسلامی «باید» برای کسانی که توانایی دانش‌آموختن و شکوفاشدن و رسیدن به جایگاه‌های بلند علمی و مدیریتی در جامعه را دارند فرصتی برابر فراهم کند. این معنای عدالت آموزشی در حکومت اسلامی است.

 

امروز، حکومت اسلامی به هر دلیل، این فرصت را تنها در اختیار ثروتمندان جامعه قرار می‌دهد؛ اعم از یقه‌سفیه و مانتوباز. به این ترتیب در آیندۀ نزدیک، فرزندان اینها، تنها به دلیل داشتن‌پول بیشتر و فرصت بیشتری که حکومت در اختیار آنها قرارداده است؛ در جایگاه‌های بلند علمی و مدیریتی کشور خواهند نشست و دیگرانی که این پول و فرصت را نداشتند، حذف و در بهترین حالت، زیردست اینها خواهند شد. این همان ستم و بی‌عدالتی است که امثال این آقا، مدام در حال ماله‌کشی روی آن هستند. 

این آمار تکانده را ببینید: حدود 13 درصد دانش‌آموزان در مدارس غیردولتی تحصیل می‌کنند اما 95 درصد قبولی‌های کنکور سال 99 از مدارس غیردولتی بودند و تنها 5 درصد از مدارس دولتی فرصت رسیدن به دانشگاه را داشته‌اند (تسنیم).

کار دشواری نیست؛ بروید ببیند در مدارس غیردولتیِ اشرافی؛ مانند همین مدرسه‌ای که این آقا، مدیر و پدرش، رئیس هیئت مدیره آن است یا مدرسه‌ای که به نام پدرخانم این آقاست؛ چه کسانی درس می‌خوانند یا بهتر، فرصت دانش و پرورش «تنها» برای چه کسانی فراهم شده است؛ از آقای میثم مطیعی بپرسید چه رقمی را برای تحصیل پسرش به مدرسه لاکچری صلحاء تا کنون داده است و آن پدر کارگر و راننده اسنپی که در مجلس او سینه می‌زند فرزندش را کجا ثبت نام کرده است؟ آیا این عدالتی است که بر فراز منبر فریاد می‌کنید و یا برای آن مرثیه می‌خوانید؟

 

عدالت اسلامی؛ یعنی دادن فرصت برابر به همۀ آنهایی که صلاحیت بهره‌برداری از آن فرصت را دارند؛ همان که وقتی عقیل نزد علی(ع) آمد و بیش از آن را خواست؛ با پاسخ داغ علی(ع) روبرو شد و به عقب نشست (نهج البلاغه، خطبه 224).

 

درخواست گذشته‌ام را تکرار می‌کنم هر کاری می‌خواهید بکنید بکنید؛ اما کاری به اسلام و مسلمانی نداشته باشید و همچون اموی و عباسی برای دنیای خودتان، مدام از اسلام و دین مایه نگذارید.

 

کانال تلگرام : 

برابری همه مردم در ثروت ملی

در حکومت عدل اسلامی، سهم همۀ مردم از بیت‌المال (ثروت ملی‌) برابر است و هیچ‌کس حتی نزدیک‌ترین فرد به مسئول حکومتی، حق ندارد ریالی بیش از دیگران بردارد یا به او داده شود؛ هر چند او در بدترین وضع اقتصادی به‌سر ببرد.
در این باره، ماجرای امام علی(ع) و برادرش عقیل، به روایت ابن‌ابی‌الحدید بسیار شنیدنی و تکان‌دهنده است:

 

معاویه به عقیل گفت: داستان آهن را نقل کن.
عقیل گفت: باشد. محتاج شدم و با گرسنگى شدیدى روبه‏‌رو گشتم. از او کمک خواستم؛ ولى نَمى از او نچکید. بچّه‏‌هایم را در حالى که سختى و گرسنگى در سیمایشان پیدا بود، جمع کردم و پیشش آوردم.
فرمود: شب بیا، چیزى به تو خواهم داد.
نزدش رفتم؛ در حالى که یکى از فرزندانم دستم را گرفته بود. به فرزندم گفت: بیرون برو. آن‏گاه به من گفت: پیش بیا.
دست دراز کردم. از شدت گرسنگى فکر کردم که کیسه است. دستم را روى آهنى گداخته گذاشتم. وقتى آن را گرفتم، رهایش کردم و چون گاو که از دست قصاب فریاد می‌‏زند، فریاد کشیدم. 
به من گفت: مادرت به عزایت بنشیند! این سوز از آهنى است که با آتش دنیا آن را داغ کرده‌‏ام. حالِ من و تو، فردا که با زنجیرى از جهنم کشیده شویم، چگونه خواهد بود؟
آن‏گاه این آیه را خواند: هنگامى که غُل‏ها در گردن‏هایشان افتاده‏ و با زنجیرها کشانده می‌‏شوند (غافر:71).
سپس افزود: لیس لکَ عندی فوقَ حقِّکَ الذی فَرَضَه اللهُ لکَ إلّا ما تَرى؛ فَانصَرِف إلى أهلِکَ؛  ‏
پیش من، بیش از حقى که خداوند براى تو واجب کرده، چیزى نیست، جز آنچه که دیدى. پس نزد خانواده‌‏ات برگرد (1).

 

فاصله از آنچه می‌بینیم تا آنچه باید باشد بسیار است؛ ولی شدنی است؛ کار دشواری هم نیست. همین که مسئول حکومتی بداند و باور کند این دارایی مردم است که به امانت در دست اوست و او حق ندارد به صدهزار بهانه، این را برای خود بردارد و یا به نزدیکانش بدهد و اگر برداشت و یا داد در واقع به قطعۀ گداخته‌ای از جهنم دست زده است؛ ریالی از ثروت ملی را به ستم، مال خود یا بذل و بخشش نخواهد کرد (2).

 

1. شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، ج11، ص253؛ نیز نهج البلاغه، خطبه 224.
2. بیشتر، بنگرید به سخنرانی آیت‌الله خامنه‌ای در دیدار با مردم تبریز، 1396/11/29و تفسیر آیۀ 10 سورۀ نساء.

 

کانال تلگرام :