فضای رأی‌گیری در چند کشور را از قاب دوربین بدخواهان جمهوری اسلامی ایران دیدم. سه چیز را دانستم:
یک. دیپلماسی ما آن قدر سست و بی‌حال و ناتوان است که نمی‌تواند امنیتی در خور، برای یک صندوق رأی و چند رأی دهنده برقرار کند. آقایان مدعی، با این توان دیپلماسی می‌خواستند برای ایران بزرگ، امنیت بیاورند؟! همین‌جا درود می‌فرستیم به روان پاک و مقدس مردان میدان، شهیدان سلیمانی و ابومهدی و همۀ بچه‌های مدافع امنیت.
دو. بدخواهان، موجوداتی را تربیت کرده‌اند که به گاه رأی‌گیری و هر کاری که به سود جمهوری اسلامی ایران است؛ زنجیرشان را باز کرده به سوی مردم بی‌پناه می‌فرستند؛ شگفت که این موجودات کمی شبیه انسان هستند؛ کارشان تنها فحش‌دادن و عربده‌کشیدن است؛ اگر هم بشود جفتکی می‌اندازند و پاچه‌ای می‌گیرند.
سه. حتی یک رأی هم که به سود جمهوری اسلامی به صندوق انداخته شود بسیار مهم و تأثیرگذار است؛ وگرنه دلیل ندارد که آن موجودات و صاحبانشان در مقابل یک نفر که می‌خواهد یک رأی بدهد و برود؛ از بالا تا پایین خود را جر بدهند.
